Αξιέπαινοι σωματεία και προπονητές για την πρόοδο των νεαρών αθλητών-τριών, αλλά χρειάζονται υποστήριξη

Από το 2020 και μετά έχω καλύψει δημοσιογραφικά πολλές διοργανώσεις μικρών ηλικιών, είτε σε Περιφερειακά, είτε σε Αναπτυξιακά είτε σε Πανελλήνια πρωταθλήματα. Ανέκαθεν στις μικρές ηλικίες οι ποιοτικές διαφορές στον τρόπο παιχνιδιού των συμμετεχόντων ήταν εμφανής, καθώς στο να προπονείται κάποιος ένα χρόνο και ένας άλλος τρεις ή έξι μήνες η διαφορά των εμπειριών είναι τεράστια.

Όμως με το πέρασμα των ετών, διαπιστώνω με πολύ μεγάλη χαρά ως ένας άνθρωπος που λατρεύει τον Αθλητισμό, ότι η παρουσία των νεαρών αθλητών και αθλητριών γίνεται όλο και καλύτερη και υπάρχουν παιδιά που παίζουν ένα ή και δύο επίπεδα καλύτερα από την ηλικία τους. Αυτό δεν γίνεται από μόνο του, οι προπονητές τους και τα σωματεία που βρίσκονται μαζί τους στην διαδικασία της ανάπτυξης, πασχίζουν κάθε μέρα, δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και φέρνουν αποτελέσματα που μας κάνουν να χαιρόμαστε να παρακολουθούμε αγώνες.

Στα νοκ-άουτ, όσο περνάνε οι γύροι το επίπεδο πινγκ πονγκ είναι όλο και υψηλότερο και από τους δύο συμμετέχοντες, ακόμη και αν ο ένας ή η μία από τους δύο είναι μικρότερης ή και πολύ μικρότερης ηλικίας.

Προφανώς και δεν θα γίνουν όλοι Πρωταθλητές στην χώρα μας, ή Πρωταθλητές Ευρώπης, όπως πολλοί κορυφαίοι Έλληνες αθλητές-τριες του παρελθόντος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα προσφέρουν για πολλά χρόνια ακόμη στην Ελληνική Επιτραπέζια Αντισφαίριση.

Τι λείπει; Κατά την γνώμη μου λείπει η υποστήριξη της κεντρικής διοίκησης σε θέματα που δεν χρειάζονται χρήματα για να διορθωθούν. Η καλή οργάνωση θα έλυνε άμεσα το 80% των προβλημάτων. Το να ξέρουν τα σωματεία από πολύ νωρίς εκτός από την ημερομηνία και την τοποθεσία που θα φιλοξενηθούν οι αγώνες θα ήταν πολύ χρήσιμο στο να γλιτώσουν χρήματα από την αγορά των εισιτηρίων τους, ή την εύρεση καταλύματος.

Το να θεσπιστεί η παρέλαση των Αθλητών-τριών, η ομαδική φωτογράφιση πριν τους αγώνες της πρώτης ημέρας και πριν τους αγώνες των νοκ-άουτ (δημιουργώντας έτσι αναμνήσεις για μία ολόκληρη ζωή), να γνωρίζουμε από την φάση των προημιτελικών και μετά μέσω εμφώνησης σε ποιά φάση των αγώνων βρισκόμαστε, να υπάρχει η εκφώνηση των ονομάτων των αθλητών-τριών πριν τους τελικούς (να έχουν έναν λόγο να τους χειροκροτήσουν οι γονείς τους και οι άλλοι παρευρισκόμενοι), η σωστή διαδικασία στις απονομές, με τους Αθλητές-τριες να παίρνουν πρώτα την θέση τους πίσω από το βάθρο -σαφής προϋπόθεση να υπάρχει βάθρο απονομών σε κάθε γυμναστήριο και να υπάρχουν βέβαια και τα έπαθλα στην ώρα τους εκεί- και μετά να γίνεται η εκφώνηση των ονομάτων τους, θα ήταν πολύ χρήσιμο για την ψυχοσύνθεση ειδικά των νεαρών πρωτοεμφανιζόμενων, καθώς θα αντιλαμβάνονταν ότι συμμετέχουν σε ένα Άθλημα που διέπεται από τους διεθνείς κανονισμούς διεξαγωγής.

Η εποχή που το πινγκ πονγκ παιζόταν σε βρώμικα και υγρά υπόγεια, έχει περάσει ανεπιστρεπτί, τώρα υπάρχουν εξαιρετικές άιθουσες σωματείων και μία πολύ καλή αίθουσα στο ΣΕΦ. Όμως, πρέπει να τηρεί η ίδια η ΕΦΟΕπΑ τους κανονισμούς της. Να γίνονται οι αγώνες μόνο στο δάπεδο που προβλέπεται και όχι και σε αμφιβόλου ποιότητας πάτωμα, να μην μπαίνει φυσικό φως από τα παράθυρα ενός γυμναστηρίου που φιλοξενεί αγώνες, ο φωτισμός του γυμναστηρίου να είναι αυτός που προβλέπεται και όχι να λείπουν λάμπες και να παίζονται τα παιχνίδια στο σκοτάδι, να είναι σωστά μετρημένοι οι αγωνιστικοί χώροι και όχι να βλέπουμε να παίζουν νέοι άνδρες και νέες γυναίκες σε μικρότερο αγωνιστικό χώρο γιατί δεν χωράει τα απαιτούμενα τραπέζια το γυμναστήριο.

Αυτό που είναι υποχρεωτικό να γίνει, ειδικά από μία νέα διοίκηση που ήρθε για να διορθώσει τα λάθη της προηγούμενης, είναι να αλλάξει η εικόνα του πινγκ πονγκ προς την Ελληνική κοινωνία.

Δυστυχώς για να αλλάξουν τα πράγματα, δεν αρκεί να αλλάξουν τα πρόσωπα, πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα.

Περιμένουμε ανυπόμονα να διαβάσουμε στα Δελτία Τύπου της Ομοσπονδίας, ότι τα πολύ μεγάλα προβλήματα του Αθλήματος, που απαιτούν χρήματα για να λυθούν, λύνονται, με την βοήθεια της Πολιτείας ή των Χορηγών που πλέον απουσιάζουν από την κάλυψη και προβολή του Αθλήματος και όταν απουσιάζει η προβολή των χορηγών, είναι πολύ δύσκολο να βρεις και άλλους χορηγούς -ειδικά όταν ζητάς για «χρυσή χορηγία» 100.000 ευρώ από τις εταιρείες στις οποίες απευθύνεσαι-.

Μέχρι να έρθουν οι λύσεις στα μεγάλα, ας λυθούν τα «μικρά» στα μάτια κάποιων, αλλά πολύ σημαντικά στα μάτια όλων των άλλων που ζουν κάθε ημέρα στις αίθουσες του Αθλήματος σε όλη την Ελλάδα.