Καλοκαίρι στην Ελλάδα. Ζέστη, φως, μια παύση απ’ όλα — κι όμως, ακόμη και μέσα σ’ αυτή την ακινησία, το πινγκ πονγκ παραμένει ζωντανό. Ίσως όχι με τις φωνές από τις αίθουσες, τα γρήγορα ράλι ή το πάλεμα για τους βαθμούς. Αλλά είναι εκεί. Ζει στις σκέψεις μας, στη συνήθεια του σώματος, στον απόηχο μιας σεζόν που έφυγε και σ’ εκείνη που έρχεται. Εισαγωγή Το καλοκαίρι, το άθλημα επιστρέφει στη ρίζα του: στην αγάπη. Και καθώς σταματούν οι διοργανώσεις, ξεκινά ένας πιο εσωτερικός αγώνας, αυτός με τον εαυτό μας, τη μνήμη, τις εικόνες. Ο ήχος του καλοκαιριού Όποιος έχει παίξει πινγκ πονγκ το καλοκαίρι ξέρει ότι κάτι αλλάζει. Ο ήχος της μπάλας μοιάζει πιο καθαρός. Το τραπέζι, ίσως πρόχειρο, ίσως σε αυλή ή εξοχικό, αποκτά έναν χαρακτήρα πιο ελεύθερο. Χωρίς βαθμολογικό βάρος. Ίσως να μην είναι το αγωνιστικό πινγκ πονγκ. Ίσως να μην είναι και το πιο “σωστό” τεχνικά. Μα είναι το πιο αυθεντικό. Όπως είναι και ο αθλητής όταν βγάζει την προπονητική πίεση και μένει απλά με το άθλημα — το δικό του παι...