Το 2025 βάλτε την υπογραφή σας σε κείμενα που θα βοηθήσουν το Άθλημα να πάει μπροστά!

 

Η διαδικασία του Αθλητισμού δεν μου είναι άγνωστη. Όσο και αν δεν μου φαίνεται τώρα, υπήρξα και εγώ αθλητής, από 3 έως και 10 ετών στην κολύμβηση και από κει και μετά (λόγω των προβλημάτων με το μάτι), πρώτα σε πολύ ήπια άσκηση με βάδην στον ΓΣ Καλλιθέας και μετά με βόλεϊ ως πασαδόρος στα εφηβικά μου χρόνια στον Έσπερο Καλλιθέας. Δεν υπήρξα ποτέ κάτι το διαίτερο ως ταλέντο, ούτε είχα σημαντικές επιτυχίες. Έπαιξα τένις, έπαιξα πινγκ πνγκ, όπως όλα τα παιδιά που μεγάλωναν την δεκαετία του '80, αγάπησα, λάτρεψα και λατρεύω ακόμα τον Αθλητισμό. Όταν είχαμε να παίξουμε στο σχολικό πρωτάθλημα βόλεϊ δεν κοιμόμουνα από το άγχος την προηγούμενη νύχτα. Σηκώνομαι όρθιος και στέκομαι προσοχή όταν ακούγεται ο Ολυμπιακός Ύμνος.

Δεν ξέρω ποιά είναι ακριβώς η διαδικασία που οδηγεί έναν νεαρό αθλητή-τρια από τα πρώτα αβέβαια βήματα, σε αυτά του πρωταθλητισμού. Φαντάζομαι ότι είναι η ίδια με τις υπόλοιπες δραστηριότητες της ζωής. Κυνηγάς το όνειρό σου, κοπιάζεις, ελπίζεις, μαζεύεις εμπειρίες, προοδεύεις, κερδίζεις, χάνεις. Πέφτεις και ξανασηκώνεσαι, συνεχίζεις και πάλι από την αρχή. Περιμένεις την μεγάλη σου στιγμή και όταν αυτή έρχεται, ελπίζεις ότι θα τα καταφέρεις. Άν όχι δεν τα παρατάς, συνεχίζεις. Όλα αυτά μοιάζουν θεωρητικά στο δικό μου το μυαλό, όμως κάποια νεαρά παιδιά, τα ζουν καθημερινά. Εδώ και χρόνια έχω γνωρίσει πολλά τέτοια παιδιά σε όλα τα σπορ, που ξεπέρασαν τον εαυτό τους και έφτασαν πολλά από αυτά στην κορυφή του Κόσμου, άλλα της Ευρώπης και άλλα της Ελλάδας. Παιδιά-Αθλητές άξια να μνημονεύονται για πάντα, σε μία χώρα που δεν αγαπάει απαραίτητα τα παιδιά της.

Η «Χρυσή» Ολυμπιονίκης του 1992 Βούλα Πατουλίδου, ο «Άρχοντας των κρίκων» Λευτέρης Πετρούνιας που έχει κάνει δική του την κορυφή, ο Γιάννης Αντετοκούμπο τον οποίο βιντεοσκοπούσα όταν έπαιζε ως παίδας και έφηβος στον Φιλαθλητικό και από την δική μου εικόνα τον είδαν πρώτα οι Ισπανοί και μετά οι Αμερικάνοι, ανάμεσα σε πολλούς άλλους -δεν χρειάζεται να αναφερθούν όλοι αλλά είναι πολλοί- με έχουν τιμήσει, δίνοντάς μου συνέντευξη όταν εργαζόμουν στην τηλεόραση, ή τους πλησίασα ως sportshero. Ήταν πάντα απλοί, ευγενείς, εγκρατείς, τίμιοι σε αυτά που έλεγαν, τα έλεγαν από καρδιάς και τα εννοούσαν, δεν είχαν βλέπετε μάνατζερ πίσω τους να τους καθοδηγούν σε «ξύλινες» απαντήσεις. Αυτά τα παιδιά, αυτοί οι Παγκόσμιοι Πρωταγωνιστές δεν έπαιρναν, μόνο έδιναν και συνεχίζουν να δίνουν ο καθένας από το πόστο του, στον Ελληνικό Αθλητισμό και τον Ελληνικό Λαό, έναν λαό για τον οποίο κάποτε, αν δεν ήσουν «Χρυσός» Ολυμπιονίκης, ή 1ος σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, ή 1ος σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα -αλλά πάντα μόνο 1ος, τίποτα άλλο- δεν ήσουν τίποτα. Σε έναν λαό που έχει εφεύρει το να είσαι Ολυμπιονίκης μέχρι και με την κατάκτηση της 8ης θέσης -μόνο στην Ελλάδα υπάρχει αυτό-, απλά και μόνο για να μην υπολείπεσαι των άλλων που βρέθηκαν στην τριάδα -λες και πρέπει να ντρέπεσαι αν δεν ανέβεις στο βάθρο σε Ολυμπιακούς Αγώνες και χρειάζεται να σου «χρυσώσουν» το χάπι. Λες και μόνο η συμμετοχή δεν είναι αρκετή για να θεωρείσαι κορυφαίος Αθλητής.

Το πρόβλημα με τις δηλώσεις δεν το είχαν οι Αθλητές, αλλά οι Παράγοντες, οι περισσότεροι από τους οποίους εκείνα τα χρόνια ειδικά (1990 έως και 2010) δεν είχαν περάσει ποτέ από κάποιο γήπεδο ή στάδιο για να προπονηθούν, είχαν μάθει μόνο να λένε, να λένε, να λένε και να μην κάνουν -τις περισσότερες φορές- κάτι από αυτά που λένε.

Περνάμε τώρα στην Ελληνική Επιτραπέζια Αντισφαίριση. Τα ίδια συνέβαιναν και εδώ σε μικρότερο βαθμό, καθώς η χώρα δεν ευτύχησε να δει Αθλητή ή Αθλήτριά της να ανεβαίνει στο κορυφαίο σκαλί του βάθρου σε Ολυμπιακούς Αγώνες ή σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ανδρών-Γυναικών, ή σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ανδρών-Γυναικών. Είχε όμως επιτυχίες και μάλιστα τεράστιες με πρωτεργάτη τον Καλλίνικο Κρεάνγκα και κοντά του όλα τα μέλη της Εθνικής ομάδας στα ομαδικά πρωταθλήματα και στην συνέχεια με τον Παναγιώτη Γκιώνη που έχει αγωνιστεί σε 6 Ολυμπιακούς Αγώνες, ίσως βρεθεί εκεί και για 7η φορά στο Λος Άντζελες και έχει και αυτός να επιδείξει τεράστιες επιτυχίες στο εξωτερικό. Μην ξεχάσουμε και εμείς -όπως κάποιοι άλλοι- τον αθλητή που έχει φέρει στην χώρα μας 4 Χρυσά Ευρωπαϊκά μετάλλια σε ηλικακά πρωταθλήματα -ά, τον λένε Γιάννη Σγουρόπουλο για όσους δεν τον θυμούνται-.

Μην με ρωτάτε να σας πω, πόσες και ποιές ακριβώς είναι οι επιτυχίες της Ελληνικής Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης στο πέρας των ετών, δυστυχώς δεν αναφέρονται επακριβώς στο site της ΕΦΟΕπΑ στο σύνολό τους και εγώ δεν είμαι του Αθλήματος για να τις ξέρω από μόνος μου. Όμως μπορώ να σας πω για αυτά που ξέρω, για αυτά που βλέπω πηγαίνοντας στα γήπεδα όπου τελούνται αγώνες Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης σε πολλά μέρη της Ελλάδας και ελπίζω να πάω και στα υπόλοιπα. Ευτυχώς σε πολλά γυμναστήρια τα σωματεία έχουν φτιάξει καδράκια με φωτογραφίες από τις μεγάλες τους στιγμές και μπορεί κάποιος να καταλάβει ότι υπάρχει μεγαλείο και σε ένα μη προβεβλημένο Άθλημα. Πόσο ακριβό να είναι πιά να μπουν μερικές πολύ σημαντικές φωτογραφίες στους τοίχους της αίθουσας στο Σ.Ε.Φ. Περισσότερα για το θέμα της ανάδειξης των επιτυχιών δεν μπορώ να σας πω.

Μπορώ να σας πω όμως για παιδιά-Αθλητές-τριες που μπαίνουν στο γήπεδο τρεις ώρες πριν την έναρξη των αγώνων με μάτια νυσταγμένα, αλλά λαμπερά για αυτό που πρόκειται να ζήσουν τις ημέρες των αγώνων. Μπορώ να σας πω για παιδιά που την πρώτη μέρα μιάς διοργάνωσης πηγαίνουν στο γήπεδο απευθείας μετά από ταξίδι τεσσάρων ή πέντε ωρών με το αυτοκίνητο, επειδή δεν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα να κλείσουν μία ακόμη διανυκτέρευση και να μπουν ξεκούραστα να αγωνιστούν. Που ακριβώς υπάρχει η ισονομία σε αυτό;

Μπορώ να σας πω για μικρά παιδιά-Αθλητές-τριες που μαθαίνουν τώρα πως πρέπει να είναι τα πράγματα και τα μαθαίνουν σε πολλές περιπτώσεις με τον λάθος τρόπο, καθώς ο στόχος των μεγαλυτέρων -όχι όλων και σίγουρα όχι των ανθρώπων που «τρέχουν» τα σωματεία- είναι να «κάνουμε τους αγώνες να τελειώνουμε». Μπορώ να σας πω για γήπεδα στα οποία δεν τηρούνται οι προδιαγραφές που έχει θεσπίσει η Ομοσπονδία για την τέλεση των αγώνων και όμως αυτοί τελούνται σε αυτά τα γήπεδα, κάθε χρόνο, χωρίς να αλλάζει τίποτα τον επόμενο χρόνο.

Μπορώ να σας πω για μη ανακοίνωση των ονομάτων των παικτών που φτάνουν στην 4άδα του κάθε πρωταθλήματος, ακόμη και μη ανακοίνωση των ονομάτων των Αθλητών-τριων που φτάνουν στον τελικό, για μη διεξαγωγή προγραμματισμένων αναμετρήσεων επειδή το γήπεδο που πήραμε για ολόκληρη την ημέρα, αλλά «εμείς» ξέραμε εξ αρχής ότι δεν θα το είχαμε για όλη την ημέρα, αλλά παρόλα αυτά το πήραμε, γιατί που να τρέχουμε τώρα να ψάχνουμε αλλού, άλλωστε δεν θα διαμαρτυρηθεί και κανένας.

Μπορώ να σας πω για μη φωτογράφιση όλων των αθλητών προκειμένου να έχουν αναμνήσεις για μια ζωή, για μη σωστό τρόπο απονομής των επάθλων, για μη απονομή των επάθλων σε βάθρο κάποιες φορές, ειδικά όταν δεν υπάρχει καν βάθρο, για μη, για μη, για μη...

Θα μου πείτε έτσι γίνονται τα πράγματα εδώ και πολλά χρόνια στο Άθλημά μας. Ποιός είσαι εσύ να τα αλλάξεις; Γιατί να αλλάξουν; Εγώ δεν είμαι τίποτα, προτάσεις κάνω και ελπίζω να δω κάποια πράγματα που δεν χρειάζονται χρήματα για να αλλάξουν, να αλλάξουν επιτέλους. Δεν θα πάθει κάποιος κάτι, άν αργήσει το πρόγραμμα τρία λεπτά λόγω της φωτογράφισης ή της σωστής απονομής στους νικητές των αγώνων διαβάθμισης, ή της σωστής απονομής στους νικητές-τριες του πρωταθλήματος, ή της παρέλασης των Αθλητών-τριών. Άλλωστε υπάρχουν διοργανώσεις που το πρόγραμμα πέφτει έξω κατά δύο ή και τρεις ώρες λόγω κακού προγραμματισμού των ωραρίων. Οι αλλαγές σε αυτά δεν πρέπει να γίνουν από κάποιον «εξωθεσμικό». Πρέπει να γίνουν, τελεία και παύλα, πρέπει η Ομοσπονδία να τα κάνει θεσμό, είναι για το καλό του Αθλήματος.

Με αυτά ο κόσμος που είναι στην κερκίδα, αλλά και στον αγωνιστικό χώρο χαμογελάει, δεν κατσουφιάζει. Μέσω αυτών κάποιος θα θελήσει να φέρει και κάποιο άλλο παιδί της οικογένειας του ή των φίλων του στο Άθλημα. Μέσω αυτών το Άθλημα ίσως σταματήσει να συρρικνώνεται και «ανθίσει» και πάλι. Επειδή μπορώ να γράφω για ώρες ακόμη, αλλά δεν χρειάζεται, κλείνω με αυτό.

Δώστε στα παιδιά-Αθλητές τον σεβασμό που τους πρέπει, ψάξτε να βρείτε λύσεις στα καθημερινά τους προβλήματα στο Άθλημα, οδηγήστε τα σε ένα μέλλον που να θέλουν να βρίσκονται και αυτά. Ίσως μία μέρα η Ελληνική Επιτραπέζια Αντισφαίριση φέρει στην χώρα μας ένα Ολυμπιακό Μετάλλιο, ίσως όχι, όπως και να 'χει όμως πρέπει η Ομοσπονδία του Αθλήματος να έχει συνεισφέρει στην όποια επιτυχία έμπρακτα, όχι μόνο επειδή υπάρχει να θεωρεί ότι έχει μερίδιο σε αυτή ή σε οποιαδήποτε άλλη επιτυχία. Η παρουσία κάποιου παράγοντα στην επινίκια φωτογραφία, πρέπει να έχει κερδιθεί, όχι να πάει σε αυτήν απρόσκλητος. Ο κόσμος βλέπει, πλέον ο κόσμος ξέρει, σεβαστείτε τους γονείς, τα παιδιά τους, τους προπονητές, τα σωματεία που αποτελούν την οικογένεια του Αθλήματος στην χώρα μας. Δώστε για να πάρετε, δεν σας χρωστάει κανένας τίποτα, εσείς είστε αυτοί που θα οδηγήσετε τα πράγματα μπροστά, αλλά μην τα οδηγείτε άλλο στον γκρεμό, αλλάξτε κατεύθυνση πηγαίνετε προς την Ανάπτυξη. 

Αφού αυτό το «δεν περισσεύει κανείς» δεν το εννοείτε, γιατί το λέτε; Έχετε διώξει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο πέρασμα των ετών όλους όσοι θα μπορούσαν να φέρουν το κάτι καλύτερο στο Άθλημα. Μην αρχίσω να γράφω ονόματα τώρα. Για το 2025 κάντε την αλλαγή. Αρχίστε να λέτε αυτά που θέλετε να πείτε και κάντε τα πράξη, για το καλό του Αθλήματος. Το 2025 βάλτε την υπογραφή σας σε αποφάσεις που θα βοηθήσουν το Άθλημα να πάει μπροστά! Κυρίως βάλτε κάπου την υπογραφή σας για καλό σκοπό! Καλή Χρονιά σε όλους!

ΥΓ Ερώτηση: Όταν σε ένα πολυμελές Δ.Σ., μόνο δύο άτομα συμφωνούν σε κάποιο έγγραφο, του βάζουν αριθμό πρωτοκόλλου, το υπογράφουν και το στέλνουν κάπου, αυτό το έγγραφο είναι έγκυρο; Αν ναι, γιατί κατηγορούντο οι πρόεδροι προηγούμενων διοικήσεων ότι αποφάσιζαν μόνοι τους; Αν ναι, γιατί χρειάζεται να υπάρχει Δ.Σ.; Επειδή είναι αυτό που ορίζει ο Νόμος είναι η απάντηση. Άρα οτιδήποτε δεν έχει την πλειοψηφία του Δ.Σ. και υπογράφεται από δύο μόνο άτομα, μάλλον δεν είναι Νόμιμο, σωστά;